Ile kalorii ma Wieprzowina?

Mięso pochodzące ze świni domowej. Świnie domowe należą do najstarszej formy inwentarzu. Szacuje się, że już 5000 lat p.n.e. w Chinach lub na Bliskim Wschodzie została udomowiona. Było to możliwe z uwagi na jej spokojną naturę. Obecnie wieprzowina to zdecydowanie najpopularniejsze mięso w Polsce, jak i w wielu krajach europejskich.

Tusza wieprzowa – podział

Z wieprzowiny można wyodrębnić 15 elementów, które są pozyskiwane z półtuszy wieprzowej (połówki świń, bez narządów wewnętrznych-podrobów). Podział znajdujący się poniżej, obowiązuje w Polsce. W innych krajach może prezentować się inaczej.

• Głowa (1): może być podzielona na ucho, ryj oraz głowę. Głowa nadaje się do peklowania, duszenia, gotowania. Wykorzystywana jako dodatek do pasztetu, na galarety. Ucho używane jest do wywarów oraz peklowania. Musi oczywiście zostać ugotowane. Ryjek wykorzystywany jest jako dodatek do pasztetów lub robione z niego mogą być galarety.
• Podgardle (2): tłuszczowo-mięsna część szyi i policzka, bez kości. Zastosowanie do wytapiania na smalec. Oprócz tego doskonały dodatek do bigosu, gotowanej kapusty, peklowania i wędzenia.
• Słonina (3): zewnętrzna warstwa tłuszczu. Może być bez skóry lub ze skórą. Używany jako tłuszcz na smalec lub do zasolenia.
• Karkówka (4): mięso z kością z przedniej części grzbietowej i odcinka szyjnego. Prawidłowo przygotowana karkówka wymaga zdjęcia z niej słoniny. Karkówka całościowo jest podawana jako posiłek, oczywiście po uprzednim przygotowaniu. Może być wykorzystana również na kotlety mielone, steki.
• Mostek (5): dolna część partii piersiowej bez połowy mięśnia przepony brzusznej. Wykorzystywana do duszenia i smażenia.
• Schab (6): mięso z kością, składające się z polędwicy zewnętrznej. Schab to mięsień jednolity, gruby, całościowo wykorzystywany w gastronomii. Może być zarówno smażony, jak i pieczony. Najpopularniejsze dania ze schabu? Oczywiście kotlety schabowe, czy też schab pieczony.
• Biodrówka (7): przednia część odcinka krzyżowego półtuszy. Biodrówka nie posiada słoniny, która w całości jest zdjęta. Z biodrówki można przygotować sznycel, bite zrazy, gulasz czy pieczeń wieprzową duszoną.
• Polędwica (8): wewnętrzny mięsień lędźwiowy wraz z tkanką łączną, która go otacza oraz przyległym tłuszczem. Jest ona bez kości, klasyfikowana jako mięso wysokiej jakości. Polędwica idealnie nadaje się na filety saute, befsztyki czy boeuf Strogonow. Doskonale się smaży, jak i grilluje.
• Żeberka (9): żebra, pozbawione górnych odcinków, które pozostają przy schabie oraz karkówce. Wraz z żebrami w skład żeberek wchodzi przepołowiony mostek. W skład żeberek wchodzą mięśnie międzyżebrowe, zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne. Żeberka gotowane lub duszone, to najlepsze co można z nich uzyskać.
• Boczek (10): część dolna tłuszczowo-mięsna półtuszy. Można rozróżnić boczek na ten bez kości i z dolnymi końcami żeber, częścią przepołowionego mostka i chrząstkami żebrowymi. Boczek bez kości jest z rozbioru półtusz kl. I i II. Boczek z rozbioru półtusz kl. III zawiera wyżej wymienione elementy. Można go piec, gotować lub dusić, zarówno po zapeklowaniu, jak i na surowo.
• Łopatka (11): część górna kończyny przedniej wraz z łopatką, oddzielona od mostka i żeber. Łopatka może być peklowana, duszona lub wykorzystana na wyroby z masy mielonej. Podobnie jak karkówka, można przygotować z niej kotlety mielone, steki, pieczeń.    
• Szynka (12): tylna część półtuszy, bez części środkowego i dolnego odcinka golonki oraz nogi. Szynka jest dzielona na trzy frykanda. Dzieje się to poprzez jej podzielenie wzdłuż błon omięsnych. Każde frykando ma swoje określone przeznaczenie i tak: frykando I oraz II idealne do duszenia na zrazy, filety, do smażenia sznycli. Frykando III to mięso, które nie poraża soczystością, najlepsze na zrazy lub do duszenia na pieczeń. Szynkę można wykorzystać również do przygotowania takich produktów jak szynka peklowana, wędzona czy gotowana.
• Golonka (13): część przedniej i tylnej kończyny. Najczęściej gotowana przed lub po procesie peklowania.
• Nogi (14): odcinki dolne przednich i tylnych kończyn. Używane do gotowania, np. nóżek wodnych. Również doskonale nadają się na galarety mięsne, do pasztetów czy marynat.
• Ogon (15): peklowane gotowane ogony, a także jako przygotowanie wywarów z zup. To najlepsze przeznaczenie ogonów.

Mięso wieprzowe – wartości odżywcze

To znakomite źródło składników odżywczych, niezwykle potrzebnych organizmowi. Owszem, istnieje możliwość znalezienia owych składników odżywczych w innych formach pożywienia, jednak nie zostanie zachowany prawidłowy bilans, jaki potrzebuje organizm. W mięsie znajdziemy wysokowartościowe białko, witaminy z grupy B, żelazo oraz cynk. W żadnym innym mięsie nie znajdziemy tyle witaminy B, co właśnie w wieprzowinie.
Osoby, którym zależy na prawidłowej diecie i zdrowym obniżaniu jej kaloryczności, powinny zdecydowanie stawiać na mięso chude, zamiast tłustego. Dlaczego właśnie tak? Ugotowane chude mięso o wadze 100 g to ok. 100 kcal. Mięso smażone, w panierce o identycznej wadze, to już około 350 kcal. Czyli każde 100 g mięsa chudego, gotowanego, pozwala oszczędzić około 200 kcal.
Należy również zwrócić uwagę, że w zawartości wieprzowiny znajdziemy aż od 15 do 25% białka. Najwięcej będzie go oczywiście w mięsie chudym. Około 100 g chudego mięsa zapewnia człowiekowi do 35% dziennego zapotrzebowania na białko.

TABELA: mięso wieprzowe – wartości odżywcze i kalorie

Mięso wieprzowe bez kości w sklepach – jaka jest jego jakość?

Wieprzowina różnej jakości otrzymuje odpowiednią klasę. Określenie klasy, jednej z czterech, ma wpływ na to, jakie walory smakowe posiada mięso. Związane jest to również z twardością, wyglądem, zawartością (składem) mięsa. Jakość mięsa to również to, jakie wartości odżywcze w nim znajdziemy. O czym dokładnie mówią klasy mięsa wieprzowego? Z czym związana jest każda kolejna klasa?
Klasa I: mięso chude o wyjątkowo czerwonym kolorze. Dodatkowo mięso to jest nieścięgniste. Zaliczyć tutaj można polędwicę, drobne mięso oraz schab. Uważane jest za bardzo zdrowe, gdyż posiada minimalne ilości tłuszczu. Oprócz wysokiej jakości należy wspomnieć o wyjątkowej delikatności. Wpływa to na szybkość przygotowania.
Klasa IIA: mięso nieścięgniste, z kategorii średnio tłustych
Klasa IIB: mięso nieścięgniste, ale tłuste
Klasa III: mięso chude, średnio chude, jednak ścięgniste. Wyższa zawartość tłuszczu niż w poprzednich klasach. Idealnie nadaje się do przygotowania klopsów czy kotletów mielonych.
Klasa IV: mięso krwawe, w którym można znaleźć węzły chłonne, ścięgna. Zazwyczaj przeznaczone do produkcji przemysłowej, przygotowania wędlin kiepskiej jakości, mielonek czy konserw.

Klasyfikacja tusz wieprzowych opracowana przez EUROP

Można spotkać się również z klasyfikowaniem tusz wieprzowych według EUROP. Tutaj mowa o zawartości mięsa chudego w tuszy. Pozwala to zorientować w jakości handlowej tusz. Podział wygląda następująco:
Klasa S – zawartość mięsa w tuszy: 60% lub więcej,
Klasa E – zawartość mięsa w tuszy: od 55% do 60%
Klasa U – zawartość mięsa w tuszy: od 50% do 55%
Klasa R – zawartość mięsa w tuszy: od 45% do 50%
Klasa O – zawartość mięsa w tuszy: od 40% do 45%
Klasa P – zawartość mięsa w tuszy: poniżej 40%