Seler naciowy cechuje się tym, że jego jadalną częścią są ogonki liściowe. Mają one soczystą i mięsistą konsystencję, a do tego są niezwykle aromatyczne. Zaletą ogonków liściowych selera naciowego jest na pewno ich zawartość. Mianowicie znajdziemy tutaj dużo witamin oraz soli mineralnych. Trzeba wiedzieć, że mamy do czynienia z dwoma odmianami selera, mianowicie mowa o Sumer Pascal (kruche ogonki liściowe, w kolorze żółtozielonym) oraz Utah 52-70 (grube, gładkie oraz długie ogonki).
Seler naciowy doskonale uprawia się w klimacie umiarkowanym. Kiepsko na jego uprawę wpływają chłody wiosenne. Żeby prawidłowo się rozwijał, potrzebuje powietrza i gleby o odpowiedniej wilgotności. Gleba dodatkowo powinna mieć odpowiednie zasoby składników mineralnych i najlepiej, gdy jest próchnicza. Kiedy mówimy zaś o selerze korzeniowym, to zwróćmy uwagę na aż cztery odmiany. Odrzański, Jabłkowy, Globus oraz Non Plus Ultra.
Komentarze