W diecie niemowląt gluten wprowadzany jest dopiero po minimum 6 miesiącach od urodzenia, z uwagi na to, że młody organizm nie potrafi go strawić. Istnieje też niebezpieczeństwo, że dziecko w ogóle nie będzie tolerowało glutenu, przez co konieczne będzie wprowadzenie dla niego diety bezglutenowej. Brak tolerancji tego składnika pokarmowego, który występuje zarówno u małych pacjentów, jak i u osób dorosłych, nazywany jest chorobą trzewną, tj. celiakią.
Celiakia, jak już zostało powiedziane, jest chorobą trzewną, w której jednym z charakterystycznych objawów jest brak tolerancji glutenu. Pacjenci chorujący na celiakię są zmuszeni do zastosowania diety bezglutenowej. W terminologii medycznej, celiakia jest chorobą immunologiczną, która prowadzi do zanikania kosmków jelita cienkiego przy przyjmowaniu z pożywieniem glutenu. Kosmki te są odpowiedzialne za wchłanianie różnorodnych składników odżywczych. Jeśli giną, choroba może prowadzić do poważnych problemów trawiennych.
Lekarze dowodzą, że najczęściej powodem występowania celiakii u pacjentów są względy genetyczne. Istnieje większe prawdopodobieństwo zachorowania dziecka na chorobę trzewną, jeśli jego rodzice również mają stwierdzoną nietolerancję glutenu.
Celiakia bardzo często mylona jest z alergią pokarmową, a są to dwa odrębne schorzenia. Choroba trzewna może występować w różnych formach, wśród których wymienia się:
- Celiakię pełnoobjawową – klasyczną,
- Celiakię skąpo objawową,
- Celiakię ukrytą.
Grupy ryzyka
O celiakii, czyli nietolerancji glutenu najczęściej mówi się w odniesieniu do małych dzieci, które mają wprowadzany do diety po raz pierwszy gluten. Wówczas mogą bowiem nastąpić negatywne reakcje ze strony organizmu młodego człowieka. Jeśli odrębne badania rzeczywiście potwierdzą zachorowanie na celiakię, dziecko będzie niejako skazane na dietę bezglutenową czy ograniczającą gluten. Zrezygnowanie z niej w przyszłości spowoduje wystąpienie przykrych objawów choroby trzewnej.
Nie tylko jednak dzieci znajdują się w grupie ryzyka zachorowań na celiakię. Również u osób dorosłych mogą pojawić się objawy tego schorzenia. To, że nie zachorowaliśmy na chorobę trzewną w dzieciństwie czy w okresie niemowlęcym, nie wyklucza jej zaistnienia w późniejszym czasie. Częściej na celiakię chorują kobiety niż mężczyźni.
Czym objawia się celiakia?
Objawy celiakii nie są jednoznaczne, zwłaszcza na początku jej rozwoju. Łatwo pomylić ją z innym schorzeniem. Celiakia może występować w różnych formach, dlatego też katalog jej objawów może być bardzo szeroki.
W zależności od tego, z jakim rodzajem celiakii mamy do czynienia, inne będą jej objawy. Celiakia klasyczna objawia się następującymi symptomami:
- Bólami brzucha,
- Wzdęciami,
- Biegunkami,
- Utratą masy ciała,
- Zmiennością nastrojów,
- Napadami złego humoru,
- Problemami z właściwym rozwojem u dzieci, wiążącymi się z zaburzeniami wzrostu,
- Anemią.
Jeśli chodzi zaś o celiakię skąpo objawową, zwaną utajoną, mówi się o takich objawach jak:
- Niedobór żelaza,
- Podwyższony poziom cholesterolu,
- Zapalenie błony śluzowej jelita cienkiego,
- Zapalenie jamy ustnej,
- Niedorozwój szkliwa zębowego,
- Permanentne zmęczenie,
- Spadek nastroju,
- Stany depresyjne,
- Bóle głowy.
Najtrudniejsza w diagnozowaniu jest celiakia ukryta, która bardzo często przez dłuższy czas nie daje żadnych objawów, które świadczyłyby o rozwoju w organizmie pacjenta choroby trzewnej. Można ją rozpoznać wyłącznie po wykonaniu badań krwi.
Chorobę celiakię lekarze często mylą z: nadwrażliwością jelitową, alergią pokarmową, reakcją organizmu na życie w dużym natężeniu stresu.
Leczenie celiakii
Pacjenci chorujący na celiakię, u której została ona zdiagnozowana na drodze badań, muszą zmienić swoją dietę na dietę bezglutenową. Wówczas objawy choroby z czasem ustąpią. Niemniej jednak, jakiekolwiek odstępstwa od diety spowodują, że znów się one pojawią u pacjenta.
Komentarze