Obok anoreksji, to bulimia jest jednym z najpoważniejszych zaburzeń odżywiania, z jakimi lekarze mają do czynienia. Jest ona definiowana jako zaburzenie psychiczne, dlatego też jej podłoża najczęściej należy doszukiwać się w psychice chorego.
Czym jest bulimia?
Należy powiedzieć, że bulimia jest wyodrębnionym zaburzeniem psychicznym, polegającym na zachwianiu procesu odżywiania. Objawia się ona występującymi co jakiś czas napadami obżarstwa oraz następującymi po nich wymiotami. Osoby chore na bulimię mogą dążyć do utraty zbędnych kilogramów wycieńczającymi ćwiczeniami fizycznymi albo też stosowaniem leków przeczyszczających. Bulimia powinna być traktowana jako zaburzony stosunek do jedzenia jako takiego. Naprzemienne tycie i obsesyjne odchudzanie się są jedynie objawami choroby, która pochodzi z niewłaściwego rozumowania chorego. Jedzenie i wymioty są jedynie odreagowaniem dla problemów emocjonalnych, z których chory najczęściej w ogóle nie zdaje sobie sprawy.
Osoby chore na bulimię bardzo często zaprzeczają temu, że mają jakikolwiek problem emocjonalny, a jednocześnie nie przyznają się do zaburzeń odżywiania. Często ukrywają swoje postępowanie i posługują się kłamstwem.
Przyczyny choroby bulimia
Tak naprawdę, trudno jednoznacznie powiedzieć, co powoduje bulimię. Nie można wskazać jednej przyczyny, która doprowadza do powstania stanu chorobowego. Najczęściej, do powstania bulimii przyczyniają się:
- Niezadowolenie z własnego wyglądu,
- Obawy co do własnych wymiarów i wagi chorego,
- Nieudane odchudzanie połączone z poczuciem winy.
Jako że bulimia jest po części chorobą psychiczną, jej przyczyn należy doszukiwać się w problemach emocjonalnych danej osoby. Napady obżarstwa i dążenie do natychmiastowej utraty wagi są sposobem na pozbycie się złych emocji. Bulimia w pewnym sensie jest uzależnieniem, pozwalającym na zapomnienie o innych problemach, dręczących chorego.
Wyróżnia się kilka rodzajów czynników, które prowadzić mogą do rozwoju bulimii:
- Czynniki biologiczne– choroba może mieć podłoże genetyczne, choć nie zostało to do końca udowodnione. Może ona również wynikać z przewlekle podniesionego poziomu hormonów stresu, zaburzeń funkcji neuroprzekaźników – serotoniny, dopaminy i norepinefryny, czy też z zaburzenia poziomu greliny, hormonu odpowiadającego za odczuwanie głodu i szybkości metabolizmu.
- Czynniki psychologiczne– w tym niska samoocena, paniczny lęk przed przytyciem, problemy z kontrolowaniem zachowań impulsywnych, poczucie beznadziejności, niestabilność emocjonalna, nieumiejętność wyrażania gniewu.
- Czynniki socjologiczne i kulturowe– lansowany jest na świecie model szczupłej sylwetki, który jest poniekąd wyznacznikiem sukcesu oraz wartości człowieka. Bulimia może być drogą do osiągnięcia ideału.
Konsekwencje bulimii
Bulimia ma bardzo duży, często negatywny wpływ na relacje rodzinne i społeczne osoby chorej. Obsesyjne myśli na temat jedzenia i metod odchudzania powodują, że nie może ona skupić się na niczym innym. Nie ma zainteresowań, pasji czy znajomych, nie czerpie przyjemności ze spacerów, wyjść do kina lub teatru itd. Choroba w konsekwencji staje się barierą dla realizacji celów i marzeń chorego, zamyka go w czterech ścianach własnego domu. Bulimia może doprowadzić w skrajnych przypadkach do zachowań lekkomyślnych, a nawet noszących znamiona przestępstwa.
Komentarze